تلسکوپ فضایی ناسا و سازمان فضایی اروپا برای تبریک سال نو تصویری متشکل از ۶ برخورد کهکشانی زیبا را منتشر کرده است.
هر کدام از این سامانه های برخوردی به عنوان بخشی از پویش اخیر “بررسی نرخ ستاره زایی در سامانه های برخوردی” (HiPEEC) مورد مطالعه قرار گرفته است.
این بر هم کنش ها از جنبه های کلیدیِ تحول و از جذاب‌ترین رویدادهای دوره ی زندگی یک کهکشان است.
بالا سمت چپ: NGC 3256
این عکس از NGC 3256 بوسیله ی “دوربین میدان دید باز” (WFC3) و “دوربین پیشرفته جهت پیمایش ها” (ACS) هر دو نصب شده روی تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. این کهکشان با فاصله حدود صد میلیون سال نوری از زمین، هدفی ایده آل برای بررسی ستاره فشانی (انفجار جمعیت ستاره ها) ناشی از ادغام کهکشان ها به شمار می رود.
بالا وسط: NGC 1614
سامانه ی کهکشانی NGC 1614 دارای مرکزی درخشان و دو بازوی داخلی واضح مارپیچی است که نسبتا متقارن اند.
همچنین دارای ساختار خارجی جذابی است که اساسا از دنباله ی منحنی شکل یک طرفه ی بزرگی از یکی از این بازوها که به سمت پایین و راست کشیده شده و دنباله ای بلند و نسبتا مستقیم که از هسته خارج شده و بازوی گسترش یافته را به بالا سمت راست می‌رساند، تشکیل شده.
بالا سمت راست: NGC 4194
این سامانه که به ادغام مدوسا (Medusa) نیز شناخته می‌شود، کهکشانی اولیه است که با بلعیدن سامانه ی غنی از گاز کوچکتری، در حال پرتاب جریان هایی از ستارگان و غبار به فضا می‌باشد. این جریان ها که در حال بالا رفتن از این ادغام کهکشانی اند، شبیه مارهای خشمگینی است که مدوسا (بر اساس افسانه های یونانی مشهور) به جای مو بر سر خود داشت و به این دلیل نام جذاب خود را به این جرم کیهانی وام داده است. ادغام مدوسا در فاصله ی حدود ١٣٠ میلیون سال نوری از ما در راستای صورت فلکی دب اکبر قرار دارد.
پایین سمت چپ: NGC 3690
این سیستم از یک جفت کهکشان تشکیل شده، IC 694 و NGC 3690 که حدود هفتصد میلیون سال پیش گذری نزدیک از کنار هم داشتند، با هم جفت شدند. در نتیجه ی این برهمکنش، سامانه دچار فوران شدید ستاره زایی شد. ظهور شش ابرنواختر در قسمت خارجی این سامانه ظرف پانزده سال گذشته، آن را به کارخانه ی برجسته ی ابرنواختر تبدیل کرده است.
پایین وسط: NGC 6052
این سامانه که در راستای صورت فلکی هرکول در فاصله ی حدود ٢٣٠ میلیون سال نوری واقع شده، ترکیبی از یک جفت کهکشان در حال برخورد است. این دو کهکشان که در سال ١٧٨۴ توسط ویلیام کشف شد، بخاطر شکل عجیب سامانه به عنوان یک کهکشان نامنظم طبقه بندی شد. اما امروز می‌دانیم که NGC 6052 در واقع از دو کهکشان در حال برخورد تشکیل شده است. این عکس بوسیله ی دوربین میدان دید باز هابل (WFC3) ثبت شده است.
پایین سمت راست: NGC 34
این سامانه در راستای صورت فلکی نهنگ واقع شده؛ ناحیه ی خارجی بخاطر وجود ستاره ها تقریبا نیمه شفاف و سوزنی شده و گویی ساقه ی نازک شگفت انگیزی دارد. این تصویر مرکز درخشان کهکشان را نشان می دهد. درخشندگی مرکز نتیجه ی این برخورد کهکشانی است که موجب فوران ستاره زایی می شود و گاز های اطراف را روشن می‌کند.
با ادامه ی فرآیند در هم پیچیدن و یکی شدن کهکشان ها، شکل NGC 34 بیشتر به کهکشانی عجیب بدون هیچ شکل متمایزی نزدیک خواهد شد.
مترجم: محمدجواد کاوه
منبع:
https://esahubble.org/images/heic2101a/
امتیاز متن و عکس:
NASA & ESA
ESA/Hubble & NASA, A. Adamo et al.
لینک این مطلب در اینستاگرام:
https://www.instagram.com/p/CKWLo3LHImA/?igshid=1uc64x20e7487
دیدگاهتان را بنویسید