(برای دانلود و یا مشاهده تصویر در ابعاد اصلی روی آن کلیک کنید.)
سفری ۲۵ ساله با سرعت نور در راستای صورت فلکی ماهی جنوبی ما را از زمین به ستارهی درخشان دهان ماهی میرساند.
اخترشناسان برای اولین بار در دهه ی ۱۹۸۰ متوجه تابش بیش از حد فروسرخ دهان ماهی شدند.
از آن زمان تلسکوپهای فضایی و زمینی منشأ انتشار فروسرخ را به عنوان دیسکی از بقایای غباری شناسایی کردهاند که شاهدی برای وجود یک سامانهی سیارهای به دور ستارهی جوان و داغ است.
اما این تصویر فروسرخ واضح از دوربین MIRI تلسکوپ فضایی جیمز وب جزئیاتی از دیسک غباری ستارهی دهان ماهی آشکار کرد که تا آن زمان دیده نشده بود؛ جزئیاتی شامل یک ابر بزرگ غباری در حلقهی خارجی که گواهی احتمالی بر اجرامی در حال برخورد است و همچنین یک دیسک غباری داخلی و شکافی که احتمالا به واسطهی وجود سیاراتی دیده نشده ایجاد شده و برقرار مانده است.
یک نوار مقیاس تصویر بر حسب au (واحد نجومی؛ فاصلهی میانگین زمین خورشید) در پایین سمت چپ تصویر مشاهده میشود. حلقهی گرد و غبار دور ستارهای بیرونی دهان ماهی در فاصلهای در حدود دوبرابر فاصلهی کمربند کویپر سامانهی خورشیدی خودمان قرار دارد. کمربند کویپر از اجرام یخی کوچک و بقایا فراتر از مدار نپتون تشکیل شده است.
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۲
مترجم: محمدجواد کاوه
گروه ترجمه و ویرایش انجمن اخترشناسی شیراز
امتیاز متن و عکس:
NASA, ESA, CSA, Processing: András Gáspár (Univ. of Arizona), Alyssa Pagan (STScI), Science: A. Gáspár (Univ. of Arizona) et al.
منبع:
https://apod.nasa.gov/apod/ap230511.html
لینک این مطلب در اینستاگرام:
https://www.instagram.com/p/CtMn4kQRwEN/?igshid=NjZiM2M3MzIxNA==
دیدگاهتان را بنویسید